Πρώτα χρόνια της λειτουργίας του Σιδηροδρόμου στην Αργολίδα το 1886:
Αν και η τιμή του εισιτηρίου της Γ' θέσης ανερχόταν στο 50% εκείνου της Α' θέσης, τα κόμιστρα, αρχικά τουλάχιστον, ήσαν υψηλά και επιβαρύνονταν και με την αξία των διοδίων, τα οποία ίσχυαν για τις χερσαίες διαδρομές, γεγονός που επισημάνθηκε έγκαιρα, ιδιαίτερα μετά τη σημαντική μείωση των ναύλων εκ μέρους των ατμοπλοϊκών εταιρειών, οι οποίες πρώτες αισθάνθηκαν τον ανταγωνισμό του σιδηροδρόμου, έναν ανταγωνισμό που θα διαρκέσει ως και τα χρόνια του μεσοπολέμου.
Ενώ
όμως επαινείται η επιλογή γενικά του προσωπικού, διατυπώνονται και τα πρώτα
παράπονα. Η αμαξοστοιχία παραμένει στο σταθμό Άργους μόνον πέντε λεπτά, ενώ θα
μπορούσε να παραμείνει περισσότερο, ελαττώνοντας την παραμονή της σε άλλους
σταθμούς, όπως σε εκείνον της Κορίνθου. Επιπλέον σημειώνεται: «Εκτός τούτου
σπουδαία είνε η εν τω ενταύθα σταθμώ έλλειψις αποθήκης εμπορευμάτων, εξ ης
μεγάλως στεναχωρούνται οι έμποροι έτι δε και το πεζοδρόμιον έξωθι του
καταστήματος, δεόντως ευπρεπισμένης αιθούσης αναμονής επιβατών και σιδηροδρομικής
αστυνομίας. Εν δε τω σταθμώ Ναυπλίου η έλλειψις καφενείου...».
Και
τα παράπονα συνεχίζονται: «μεγάλως δέον
να μεριμνήσει η εταιρεία δια την στερεότητα της γραμμής Κορίνθου - Αργους -
Ναυπλίου. Πολλαχού αι αμαξοστοιχίαι, κυκλοφορούσαι, υφίστανται παλμώδεις
κινήσεις, μείζονας και πλείονας μεταξύ Άργους και Δαλαμανάρας, αίτινες φοβίζουν
τους επιβάτας...».
Τα
παράπονα όμως είχαν αρχίσει από την εποχή της κατασκευής της γραμμής Ναυπλίου -
Άργους. Η εφημερίδα «Ερασίνος» της 9.8. 1885 διαμαρτύρεται κατά των μηχανοδηγών
εκείνων, οι οποίοι «...άμα επί της
παρακειμένης δημοσίας οδού συναντήσωσι ζώα αχθοφορικά ή κάρρα, εκπέμπουσι κατ’
αυτών εν τάχει ατμόν μετά συριγμών, ως εκ του οποίου τα κτήνη αφηνιάζουσι
τρεπόμενα εις δρομαίαν φυγήν. Και ούτω κάρρα μετ’ εδωδίμων ανετράπησαν και
άνθρωποι κατεκρημνίσθησαν...».
Τα παράπονα όμως -εύλογα όπως φαίνεται- συνεχίστηκαν και προϊόντος του χρόνου έγιναν δριμύτερα. Ο Δημήτριος Βαρδουνιώτης, συντάκτης της εφημερίδας «Άργος» ξεσπαθώνει: «Το πρώτιστον, όπερ εγγυάται ο σιδηρόδρομος», γράφει, «είναι η τάξις εν τω δρομολογίω του. Και εντούτοις -τις θα το πιστεύσει- αι καθυστερήσεις του έγινα αηδείς, αηδέστατοι, ως εκ της σαθρότητος των μηχανών κυρίως. Πλέον δε ή άπαξ συνέβη το εξής παράξενον... Εν ω το τραίνον ώδευεν εντεύθεν εις Αθήνας, εις τον ανήφορον των Δερβενακίων προέβαινε τρία μέτρα και ωπισθοχώρει έξ. Οι δε επιβάται εν δεινώ καύσωνι κατήλθον εκ των βαγονίων και ώθουν δια των χειρών των το τραίνον μετά γελώτων σαρκαστικωτάτων...».
Καθυστερήσεις δρομολογίων, κυρίως εξ αιτίας των καθυστερήσεων της γραμμής Αθηνών - Πατρών, καθυστερήσεις του ταχυδρομείου, καθυστερήσεις-παράδοσης σαρδελών ενόψει νηστείας, απαίτηση εγκατάστασης και δεύτερης γραμμής, έκδοση υπεράριθμων εισιτηρίων, ακάθαρτα βαγόνια και μύρια όσα. «Την δε Παρασκευήν το βαγόνιον της Γ'' θέσεως του εξ Αθηνών εσπερινού τραίνου έμεινεν από Κλεωνών καθ’ όλην την οδόν αφώτιστον και θεοσκότεινον, διότι ήτο χαλασμένη η λυχνία ή δεν είχεν έλαιονί».
Παράπονα για την έλλειψη θαλασσίων λουτρών. «Η εταιρεία του σιδηροδρόμου, μη εκτιμώσα τα εκ τούτων κέρδη, δεν εσκέφθη ακόμη ν’ ανοίξη ειδικός γραμμάς και κατασκευάση παραπήγματα εις την παραλίαν. Εις Ναύπλιον δυσχερώς μεταβαίνουσιν οι Αργείοι, αναγκαζόμενοι να θυσιάζωσι πέντε ώρας». Και τέλος όλοι στρέφονται κατά του Διευθυντή των ΣΠΑΠ Ιωάννη Δούμα, του ξανθοπώγωνος αγά του σιδηροδρόμου, όπως γράφει το «Άργος». «Όλα στραβά και ανάποδα! Η εταιρεία 21 ήδη μήνας δεν κατώρθωσε να εύρη έν οριστικόν δρομολόγιον δια την γραμμήν Κορίνθου - Άργους - Ναυπλίου... Παντού κερδοσκοπία και καπηλεία των εθνικών αγαθών. Τοιαύτη τερηδών είμαρτο να εισερπύση και εις τας επιχειρήσεις των δημοσίων έργων και προ πάντων την τον σιδηροδρόμου Πελοποννήσον από της κατασκευής αυτού μέχρι και της εκμεταλλεύσεως».
